فرزندان ما ناجیان ما نیستند...
آیا فرزندی که خیلی به والدینش توجه دارد و همیشه نگران عملکرد آنها است،
فرزندی نمونه و وفادار است؟...
ولی چنین نیست....
واقعیت این است که وقتی فرزندی همیشه نگران شما است، این یعنی
خودش یک آسیب دیدهٔ واقعی است که مسؤول آسیبش شمایید.
یک والد خوب والدی است که ذهن فرزندش از او آسوده باشد و به فرزند توانایی و قدرت فاصله گرفتنِ آسوده را بدهد.
وقتی فرزندتان از شما دور نمی‌شود،
وقتی همیشه نگران شماست،
وقتی تمام برنامه‌هایش را با شما تنظیم می‌کند،
نه اینکه نشانه وفاداری او ، بلکه نشانه آسیب خوردگی اوست.
توجه کنید وقتی دوامدار با فرزندتان صحبت می‌کنید و در گفتگوها گوشزد می‌کنید که در این زندگی چقدر سختی و عذاب کشیده‌اید، چقدر رنج دیده اید و ...
در واقع مرتب به فرزندتان القا می‌کنید که من قربانی این زندگی هستم
و تو تنها چشم امید و ناجی من هستی.
حالا او خودش را نجات دهنده شما تصور می‌کند و هیچ لحظه‌ایی را برای نجات شما از دست نمی‌دهد.
غافل از اینکه خودش تمام زندگیش را با نگرانی برای شما از دست می‌دهد.
بیایید در قبال رسیدگی و عشقی که به فرزندان خود می‌دهیم،
آنها را مدیون و بدهکار و نا امن نکنیم.
به آنها کمک کنیم زندگی‌های مستقل و ذهنهای آرام داشته باشند ...
زیرا که فرزندان ما ناجیان ما نیستند ...